Śmiertelność okołoporodowa zmniejszyła się w ciągu ostatnich 50 lat siedmiokrotnie. To ogromny sukces osiągnięty dzięki intensyfikacji opieki prenatalnej. Znajduje to odzwierciedlenie w rozbudowie książeczki ciąży z jednej do dwunastu stron. Jednak narząd, który u co trzeciej kobiety w połogu wykazuje uszkodzenia – dno miednicy – badamy wciąż tak samo, jak 50 lat temu. Twierdzenie, że poporodowe nietrzymanie moczu ustępuje samoistnie, to mit. Nietrzymanie nie tylko nie znika, ale się pogłębia.

Ponieważ jednak wypadanie narządów miednicy mniejszej i nietrzymanie moczu stają się klinicznie istotne dopiero po dekadach, tracimy cenny czas, w którym leczenie zachowawcze mogłoby nie tylko poprawić jakość życia, lecz także zapobiec operacjom z powodu nietrzymania moczu i wypadania narządów.
Jak jednak zintegrować to z codzienną praktyką lekarską? Lekarki i lekarze ginekolodzy pracujący w praktykach prywatnych często już działają na granicy swoich możliwości. Konieczne jest więc wykorzystanie nowych struktur i podjęcie nowych ścieżek postępowania.